شهریار، ناگزیرِ شعر فارسی است یعنی نمی توان دیوان او را از ادبیات فارسی حذف کرد و بعد به جایش دیوان یکی از هم نسلان او را گذاشت و گفت این بجای آن!. کاری که با بسیاری از معاصرین او چون رهی و امیری فیروزکوهی می توان کرد. اگر روزی بنا باشد برای مکتب رمانتیسم در ادبیات فارسی ، یک نمایندۀ تمام عیار و کامل انتخاب کنند شاید شاعری شایسته تر از شهریار برای آن نتوان یافت.
پروانه میپرسد پایان جهان کجاست…