برچسب:امیرحسین الهیاری

سر طاقی شیکستست و… درِ زورخونه بستست و… دلای مردا خستست و… دیگه حال کسی خوش نیست … عمومرشد ته جاده … تو گود غربت افتاده … نه میل مونده نه کباده … نفس هست و نفس کش نیست … عمو مرشد تو پاشوره … …

من دیگر من ، من شکوفای من ، من رهای من در راه است…. سال خوشی خواهد بود در کنار شما…. …

عوض کن حالمو وقتی پر از دلشوره بی تابم یه شب با قرص بیدارم یه شب با قرص میخوابم چه شبها نُت به نُت بردم سکوت تلخِ گیتارو تمامِ عشقمو دادم،گرفتم دودِ سیگارو گذشتن خوبیا از حد،تو بد بودی شدی بدتر دیگه جای شکایت نیست،خودم …

مگر تو باز کنی بندِ زلف را که دمی شود کرانه ی این رودِ بی کران پیدا حریر پیر هنت  آسمان و میبینم که گشته ماه در آن سوی آسمان  پیدا تنت تمامِ جهانِ من و  خوشا که شده است ز پشت ِ پیرهنت نیمی …

به سر آمدیّ و مرا چنان مَلَکِ العذابِ مجرّبا که بگیرم از پیِ دامنت که أنا الملیکُ مقَرّبا نفسی به سوی تو آمدم هله گو و جامه دران که من کَشَفَ البلاءَ بمذهبک بَلَغَ السماء مـُهذّبا نهراسم از ظلمات و ، شب چو به دشت …

به شکل بیمارگونه ای دچار “کم هیجان زدگی” شده ام. بوده ام؟… نمی دانم اما خبر پیامی که جناب “علی احمد سعید آدونیس” ، شاعر معاصر سوری در پاسخ قصیده ای که اخیرا به افتخار استاد احمد مهدوی دامغانی سروده بودم برایم فرستاده اند به روشنی …

“نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت” خوشا به معجزه ای این چنین نگار شدن! پزشک و شاعر و عاشق شدم ولی بس نیست چه آرزوی بعیدی است “شهریار” شدن! …

کف به لب آورده خشمگین و غضبناک وان نفس تیره را به خاک فرو داد پس به من ِ خیره، خیره کرد نگاهی… وان دو ابَر شاخش از ستاره مرصع ماه چو خر مهره ای به گردنش آویز عربده ای جست در حریم سیاهی آه! …