برچسب:شهریار

غزل شماره هفتاد و هفت به سینه بار غمی دارم شبیه داغ پسر سنگین زمان برای تغزل دیر ، قدم برای سفر سنگین جوانی دگرم را در تن تو یافته ام امّا پدر برای کشیدن پیر ، پسر برای پدر سنگین ! سوار و اسب …

سه بند تصادفی از ترجمه ی حیدربابا تا بادِ خزان به خنده می رُفت برگ از تنِ شاخسارِ دل گیــر مِه بود که پاره پاره می شد از کوه به روستا سرازیــر آوازِ حزینِ “شیخ الاسلام” می زد به مُقامِ عشق تحــــریر می خواند و …

شهریار، ناگزیرِ شعر فارسی است یعنی نمی توان دیوان او را از ادبیات فارسی حذف کرد و بعد به جایش دیوان یکی از هم نسلان او را گذاشت و گفت این بجای آن!. کاری که با بسیاری از معاصرین او چون رهی و امیری فیروزکوهی …

فولکلور ، پناهگاهِ توده هاست، جستنگاهِ حقایقِ گذشتۀ آن هاست و زبانِ حالشان ، در برابرِ آن هجمۀ ناراستی های متونِ تاریخی. متونی که حکّامِ پیروز نوشته اند و به فراخور ، هر کس در آن دستی برده است. در این میان آذربایجان که بزرگ …

متفکرینی چون صادق هدایت ، به صورت مستقل به تشریح و تفسیر “فرهنگ عامیانه مردم” می پردازند و بدین سان پایه های فولکلورپژوهی گذاشته می شود. اگرچه صادق هدایت به عنوان یک اندیشمند و گاه نویسنده ، خود به انکار و تردید در فرهنگ عامیانه …

اگرچه ظهورِ نیما و آیندگانِ پس از او، نوعی از دیگر گونه نگریستن به جهان و زبانِ جهان را معجزه وار در عروق ادبیات تزریق کرد اما ادبیات ما هرگز به آن مایه از اومانیسم که پایۀ رمانتیسم در ادبیات است نائل نگردید و اگر …

منظومه تازه منتشر شده امیر حسین الهیاری با عنوان حیدر بابا سلام کامل‌ترین ترجمه از جاودانه «حیدربابا»ی شهریار است. در مقدمه‌ی این کار به تشریح ویژگی‌های منحصربه‌فرد حیدربابا پرداخته شده و راز جاودانگی این شعر در ریشه‌های فولکلور آذربایجان، بایاتی‌ها و ادبیات عاشیقی جست‌وجو شده …

اصل نخستین در بحث پیرامون شعر بودن یا نبودن یک متن، ادبّیت آن است. امروزه ظهور استعدادهای اندک و حضور کسانی که هویت گمشدۀ خود را در شاعر بودن جستجو می کنند باعث شده فضایی در شعر و به عنوان شعر آفریده شود که ماهیتش …

سر طاقی شیکستست و… درِ زورخونه بستست و… دلای مردا خستست و… دیگه حال کسی خوش نیست … عمومرشد ته جاده … تو گود غربت افتاده … نه میل مونده نه کباده … نفس هست و نفس کش نیست … عمو مرشد تو پاشوره … …

مگر تو باز کنی بندِ زلف را که دمی شود کرانه ی این رودِ بی کران پیدا حریر پیر هنت  آسمان و میبینم که گشته ماه در آن سوی آسمان  پیدا تنت تمامِ جهانِ من و  خوشا که شده است ز پشت ِ پیرهنت نیمی …