برچسب: افکار امیرحسین الهیاری

.
.
.
به دوات اشک شستم سرِ کلکِ خونِ مژگان
غزل از تو بازگفتم به زبانِ بی زبانی
.
.
.
خط: رسول پاک فطرت

من از آنِ تو تو آنِ من، آه ! جن تو را پری مرا!
شورِ فایز و فراترم تا چگونه بنگری مرا
طفلِ نو رسیده پیر شد، روز رفت و شب دلیر شد
مادرِ فلک به شیرِ غم تا کجا بپروری مرا
عاشقانه گفتمت که : ماه! خود مرا ز دست شب بخواه!
ورنه تا سحر به رایگان می دهد به مشتری مرا
عمرِ باد برقرار نیست ، وَه که باد ماندگار نیست
می روم ز دستت عاقبت ای گرفته سرسری مرا!
نی چو عشق های مردمان ، رودخانه های بی نشان
عشق! نیلِ جاودان من ! باش تا که بگذری مرا
غربتِ دمادم است این ، داستان رستم است این
میکِشم غمِ برادری، میکُــشد برادری مرا

#سفیر_فرهنگی_انجمن_ام_اس_شدیم
.
.
.
۲_
حیلتِ سودابه است مکرو فسونم
دایه ی تبدیلِ شیرِ عشق به خونم!
روی چنان لاله سرخ کرده ام اما
داغ ببینی چو بنگری به درونم
هر که مرا دید دل برای تو سوزاند
هر که تو را دید شد گواه جنونم
بی خودم از خویش و بس ز خود خبرم نیست
خلق بپرسند از لبِ تو که چونم
راه ندادی مرا چو مِـی به حرم شیخ!
خواجه نینداختی ز خانه برونم!
می رسم از دردِ پیچ و تاب به پرتاب
همچو فلاخن ز حدِّ خویش برونم
قامتِ ما گرچه کژ نمایدت ای دوست
چون نگری حُلّه هاست بار هیونم

_شعرِ ادونیس ، در یک دگردیسی دایم قرار دارد و مدام در حالِ بار گرفتن و پیچیده شدن است. ببینید او به عنوان یک شاعرِ پیشرو هرگز به نفی و انکارِ گذشته و گذشتگان و میراثِ لا اقل زبانیِ ایشان بر نخواسته بلکه تجربیات و دست آورد های آن ها را در جهتِ شکستن مرزهای زبان و آفرینش و تعریفِ حدودی تازه برای شعر به کار گرفته است. حدودی که خود ، نخستین شکننده ی آن هاست. کارِ ادونیس، انکارِ حدودِ شعر است ، انکاری منطقی و مبتنی بر تجربه. البته هر چه درباره ی او میگویم ، در ذهنم مثالی از خودِ او دارم برای نقض و ردّ ! و این هم از ویژگی های ادونیس است!. بعد هم این که شعرِ مدرن ، جز در جامعه ی مدرن امکان پیدایش ندارد. امثالِ ادونیس ، شعریّتِ خود را تا حدود زیادی به فرآیندِ هجرت های اجباری مدیون اند. البته که هجرت به تنهایی برای دستیابی به “شعر” کافی نیست و نمونه اش شاعرانِ “جریانِ شعر مهجر” مثل جبران خلیل جبران که در شعریّتِ نوشته های او تردید بسیار دارم . به هر روی تحزّب و چندگانگی های سیاسی و حضور پر رونق و فعال تشکل های ناهمسو در سوریه بیش از ایران بوده _ منظورم در زمانِ ظهورِ ادونیس و شاملو و… است_. ما خیلی وقت ها در شعرمان ادای مدرنیسم را در آورده ایم و می آوریم و قبلاً گویا موفق تر بوده ایم. شعر ما امروز آن حداقل های سواد و دانش و شعور را هم در ذهن و در زبان ندارد. _ احمدرضا احمدی را مستثنی میکنم و میگذرم_. _ منظورم شعری است که داعیه ی مدرنیسم دارد و حسابِ شعری که به طرز قدما سروده میشود سواست_. #روزنامه_آسمان_آبی