برچسب: امیرحسین اللهیاری

جماعت مبتذل ، جامعه ی مبتذل می سازند و جامعه ی مبتذل جز هنر مبتذل نمی زاید و نمی پذیرد و نمی خواهد. و “هنرِ مبتذل” در ذات خود متناقض است، اجتماع نقیضین است و لاجرم محال . چنین مفهوم پارادوسیکالی! ناگزیر از ویرانی است. ویران میشود در دم. در لحظه ی تولدش میمیرد و “ما جماعت” نمی دانیم و دل در این میت بسته ایم و در هوایش نفس تازه می کنیم و چشم داریم رودکی ثانی از دل این جنازه چنگ زنان برخیزد.

نوروزتان شاد

غزل شماره سیصد و سی و سه

ربیعِ اوّل و ثانی تو ای هماره ربیع
شکوه فصلِ گُلت را همه فصول ، مطیع
دلیل خلقت افلاک را ، دلیلِ نشاط
اَلا تو دختر معراج ، ای شفیقِ شفیع
گلاب آن گُل سر بر کشیده از تاریخ
قَرار و رفعتِ احوال آن رسولِ رفیع
تویی که همسرِ تفسیرِ انشراح مبین
تویی که لیلی مجنون سینه های وسیع
اَلا تو امّ بلا ، امّ سید الشهدا
صدیقه الشهدا ، مادرِ مقام منیع
همان کسی که ز میزان کربلا دادند
مقامِ نامِ بشر را به نامِ او ترفیع
چه فتنه ها که عرب با تبارِ عشقِ تو کرد
حکایتِ غمِ حیدر حکایتی است فجیع
مرا ز روز سریع الحساب بر تو دخیل
که در کفِ تو سَبُک می شود حساب ، سریع
بر آن سرم که مرا بادِ غم نخواهد برد
چنین که خاکم و خود را سپرده ام به بقیع

پری خوانی_قطره

بزودی از سوی نشر قطره منتشر می شود

سلامت در شاهنامه

و

سلام بر حیدربابا

………….. توضیحات بزودی . . .