پروانه میپرسد پایان جهان کجاست…
غزل شماره چهارده
چه روزگار بدی شد چه روزگار بدی
نه همّتی ز همایی نه از ردی مددی
به هیچ می رسم از این محاسبات گران
چه می شماریَم ای جان که نیستم عددی
اسیر جذبۀ تصویر توست واَرنه نبود
بدونِ ماهِ تو دریا دچار جزر و مدی
خدا ! به بد دلی ما ببخش و خوبی کُن
که پیش ذاتِ کریمان چه خوبی و چه بدی
تو خود سزای خودی هیچ نیست لایق تو
مگر چنین احدی را سزا بود صمدی
همین که روز دگر صورِ عشق بنوازند
به رقص می بریَم با ترانه ای ابدی
پری خوانی_قطره
بحث “زبان” ، بحث تمام شعر است . زبان، همه چیز شعر است و سطح آن و ساختار و مهندسی و گزینش کلمات آن . امیدوارم روزی اصحاب ِ شعر _سراینده و مخاطب_ ، از این بحث مبتذل زبان کهنه و نو ، زبان دیروز و امروز و فردا گذر کند. و بپذیرد که لحظه ی اکنون در دم به لحظه ی گذشته تبدیل میشود و بداند که زبانِ شعر تابع یک محور خطی نیست. و بداند که در شعر با زبانی سر و کار دارد که گشوده میشود تا حقِّ هنر را _ و تنها هنر را _ بگذارد و نه چیز دیگری. ما کی قرار است حاکمیت مطلق منظم “فرم” را در شعر بپذیریم و دست از بازیِ طفلانه ی “فرم ما در بی فرمی است” برداریم؟ شعر در پیچیده ترین و یا ساده ترین حالت _زبان_ خود ممکن است زیبا باشد یا نباشد. شعر باشد یا نباشد. اماشعرِ بی فرم را کجای دل ادبیات بگذاریم؟ گاهی هم خرده میگیرند که فلان شاعر معاصر _بیشتر غزلسرایان!_ از واژه های منسوخ!!! استفاده کرده!
بله! او به فراست و تحقیق و البته به مدد آن “آن”ِ شاعرانه ی خود دریافته و تو درنیافته ای! که کدام واژه دارای چه میزان بار ادبی است.
همین شعر شاملو:
میوه بر شاخه شدم سنگپاره در کف کودک
طلسم معجزتی
مگر پناه دهد از گزند خویشتنم
چنین که دست تطاول به خود گشاده منم…
حالا بفرمایید به زبان امروز! و معیار!تان این را بازنویسی کنید و جز لاشه ای از آن باقی نگذارید !
سنگپاره، معجزت، گزند، تطاول،،،
و یا با وارد کردن چار تا اسم فرنگی و عبارت سخیف و ضعیف انشاهای نوبلوغان! شعر مدرن بسازید و به ریش ما و ملت بخندید.
اصحاب نوک انگشتید شما! شما را چه به ماه!!!
آه ! ای صاحب گیسوی پریشان آهو !
چشم های تو شده حسرتِ میشان آهو !
به خرامیدن و دل بردن از اینجا بگذر
نَفَسِ دشتِ غزل های پریشان آهو !
به خرابی همه درگیر تصاویر تواند
شاعران ، شیشه گران ، آینه کیشان آهو !
مگر از حسن و جمال تو چه دیدند که باز
زده ای مُهر مگو بر لبِ ایشان آهو !
زان که بر کارگه دیده کشیدیم تو را
چه کشیدیم ز بیگانه و خویشان آهو !
” پَسِ ” این معرکه خوش تر ، که فقط سنگ بلاست
که بسی خورده به پیشانی ” پیشان ” آهو !
پری خوانی_قطره
حیدربابا! چشــــمۀ تو پر آب تا گـل به ســلامتش بنوشـــد
آن جا که هزار چشمه چون اشک از چشمِ چمن تو را بجوشد
آن گاه “بولاغ اوتی” شـناگر ، رخــسارۀ چشمـــــه را بپوشد
در چَـهـچَـهِ فوج فوج گنجشک انگار که از تو صحبتی هست
وان لشکرِ تشنۀ جوان را با چـــشمۀ پیر خـــــــــلوتی هست!
هنگامِ درو درو گرانت رقصـــــــنده چو داس سرخوشانه
بر خرمنِ گیســــــــــوانِ گندم ، بی دغـدغــه می زنند شانه
آن گاه شکارچــــــی شتابان سوی کـَـرَکی رود نشــــانه
با سفرۀ نان درو گرانت بـــــــی اذنِ تعـــــارف و اشاره!
چُرتی به سبکسری پس از دوغ آن گاه درو درو دوباره
هنگامِ غروبِ روستایی ، خورشیدِ گریزپا چو آهو
با خوردنِ شامِ زودهنگـام ، خوابیدنِ کودکانِ کمرو
طنازیِ ماه از پسِ ابر با عشوۀ چشم و رقصِ ابرو
حیدربابا! قصه ای بخوانی ای کاش ز ما برای ایشان
یک قصۀ پر ملال و غصه زان ایلِ بریدۀ پریشان
“قاری ننه” بود و قصه می گفت می کرد شبانِ سرد کوتاه
کولاک برآمد و به هم کوفت آن پنجره را به ضرب ناگاه
“شنگولِ” بُـزِ سفید را خورد آن گرگِ سیاهِ حیله گر، آه!
ای کاش دوباره می گشودم در خلـــــــوتِ کودکانه بالی
تا بار دگر زمانه می داد یک غنچه شــــــکفـتـنم مجالی