دموکراسی، مداحی و شعبان بی مخ !

چنین است که روزها می
گذرند…! و من باید بروم و هنگام رفتن ، حواسم باشد درب را آهسته ببندم چون ساعت
خروج من از منزل تقارن دارد با ساعت خواب دم صبح همسایه ها!
تا به بیمارستان امام
حسین _محل کار من این روزها_ برسم از خانه حدود چهل دقیقه راه در پیش دارم. و این
چهل دقیقه شامل عبور به اجبار من  از چند
ناحیه و منطقه و محله پایتخت است زیرا شهرداری به نیت امتداد یکی از بزرگراه ها ،
خانه های مردم را خریده و تخریب کرده و لاجرم راه های قدیمی بسته هستند و حال در
این روزهای کم آفتاب و پر سایه ، نمی اندیشم که هرگز در این سرزمین ، سرعت آباد
کردن نسبتی با خراب کردن نداشته است!

محله ها تخریب میشوند اما هنوز این “روستا”ی بزرگ و پهناور! در تمام موقعیت ها و استان
هایش، ساختار محله ای دارد.محله ها_البته کمتر در پایتخت_ عمدتا محل سکونت چند قوم
اند ، پیوستگان نَسَبی و سببی و به این دلیلِ محکم و هم به دلیل داشتن قدمت تاریخی،
چنان هویت شبهه ناپذیری یافته اند که شاید تصور پیکره ی جامعه ما خارج از بنیان
این سلول های کوچکِ پیوسته ی پراکنده!تصور درست و دقیقی نباشد و اصلا امکان پذیر
هم نباشد.

میزان منسوب بودن و
پیوستگی افراد با همین محله ها_قوم ها_ در تمام کشور، هنوز تعیین کننده ی این است
که چه کسی باید به عنوان نماینده ی آن ناحیه به مجلس_خانه ملت!_ فرستاده شود.

_پایتخت البته  بیشتر از دو جمله ی بالا مستثنی است_

و چه لطیفه مفرحی است
سایر معیارها_و در عین حال شعارها_ که سعی شده همواره به اذهان جامعه دیکته شود.
مجری از مردم می پرسد معیار شما برای انتخاب نماینده چیست؟ و مردم _با وحدت و
صمیمیت و رضایت!_ همه پاسخ های صحیح می دهند. زهی درد… زهی درد… و در این محله
ها پیدا کنید پرتقال فروش را و دموکراسی را!
بیمارستان امام حسین
در خیابان شهید مدنی است اما این خیابان را سرتاسر به نام قدیمی محله اش _نظام
آباد_ می شناسند. و من هر روز صبح حدود ساعت شش و چهل دقیقه بامداد از نظام آباد
می گذرم و نمی اندیشم به پسوند “آباد” که قدمت محله را نشان می دهد و هر
کجای این سرزمین عزیزِ در گذرِتاریخ خراب ، مجالی برای جوشیدن آبی و سایه سروی دست
داده، چند خانه و خانوار پشت به پشت هم داده اند و کجا آبادی ساخته اند برای
گذراندن این چند صباح.

چند روزی به تاسوعا و
عاشورای حسینی نمانده است.امسا ل هم چون سال های گذشته در تمام محله های مملکت،
تکایای عزاداری برپا میشوند و همه ما بهتر از همدیگر!آگاهیم از کم و کیف و آداب و
سنن مختلف و متفاوت برگزاری این تنها اجتماع “خودجوش” و البته عظیم
سوگواری کشور  و در این میان “نظام
آباد”محله ی ویژه ای ایست  از این جهت
که سر هر کوچه اش_ کوچه هایی که فواصلشان از هم گاه حتی به ده قدم نمیرسد_ تکیه
های مجزا برپا می شوند با نام ها و هویت های مستقل و در هرکوچه حتی گاهی چند تکیه!

سالهایی نه چندان
دور، چشم  آشنا بود به تصاویر و اشعار و
نوشته های پارچه ها و پرده های کوچک و بزرگ که از سر در تکیه ها می آویختند و نیز
از ساختمان های مجاور و تیرهای برق و… . تصاویری از حضرت عباس(ع) در کنار رود،
اسب ها با سرهای آویخته و تیر در پهلو، امام حسین(ع) که سر برادر نیمه جان را به
زانو گرفته است و یا شاهکار ظهر عاشورای استاد فرشچیان. همراه چند شعر فارسی یا
چند جمله معروف عربی که خود یادآورروایتی بودند مثل ” هل من ناصر…” یا
“آن الحسین مصباح الهدی…”.
اما آن چه در این چند
ساله دیده ایم و هرسال بارزتر و آزارنده تر! شده است نوشتن نام و نشان و القاب
دنباله دار! سخنران ها و مداحان است در پارچه ها و بنر ها که امسال بیش از هرسال
بود و بدتر و کافی بود برای این که حسابی اعصاب مرا به هم بریزد!! مه و دودی چنان
غلیظ که دیگر جایی برای دیده شدن نام و تصاویر شهدا و اولیا نگذاشته است  و گاهی اسامی مذبورهمراه میشوند با تصاویری از
حضرات! در حال ناله و مویه و عربده! .

گویی مجال فراخِ رسانه ی ملی و رادیو و… وباز… برای آقایان کافی نبوده که اینبار به پشتوانه ی
ماهیت ارزشی نهادینه و خدشه ناپذیر عاشورا، با اسم و عکسشان به در و دیوار محله ها
و اذهان مردم واعصاب بنده ! هجوم آورده اند.

سخنران : حجت الاسلام استاد شیخ حاج……..!
مداح:خادم الحسین کربلایی سید……………..!!
و همین مداحان گاه خبرهست که برای یک مجلس روضه خوانی و عزاداری، ساعتی یک میلیون تومان دریافت
میکنند و این یعنی مجلسی حدود سه میلیون تومان ! و سه میلیون تومان معادل حقوق
حدودی شش ماه یک دانشجوی پزشکی است در دوره تخصصی مثلا جراحی!!!
و همین مداحان گاه میشوند منبع انتشار واشاعه ی خرافه و دروغ و تحریف حقایق تاریخ.
وهمین مداحان گاه جانشینان خلف_ وبسیار خلف_ ادبیات  و قمه و قداره ی شعبان بی مخ ها
هستند با همان اسلوب و اصول و شیوه اما از تریبونی دیگر!
وهمین مداحان گاه
صاحب صداهای نکره و نخراشیده و زمخت و خارج از دستگاهی هستند که اگر نبود این
تریبون مقبول! صدایشان حتی به درد فروختن سبزی در خیابان هم نمیخورد.
و من به این ها نمی
اندیشم!
و به اندک مداحانی که
در نهایت صفا و خلوص، آرام و بی هیاهو سلسله جنبان شور عاشورایی و شعور حسینی در
جامعه اند و مداحی، “رسانه نام و رساننده نام” آنها نیست درود و سلام می
فرستم و باز به هیچ کدام از اینها نمی اندیشم.

چیزی به ساعت هفت نمانده است از نظام آباد و
تمام تکیه ها و عکسها و نامها و ننگها می گذرم . چیزی به ساعت هفت نمانده است و می
اندیشم به عشق و مرگ و نام مردی که مرا به نام او تعمید داده اند و دلم می لرزد و
مفتخر می شوم دوباره به  جنونی که حاصلش
شاید شعری باشد برای سرور و آقایم ابوالفضل عباس و می اندیشم به دو روز مرخصی که
باید بگیرم برای برگشتن به زادگاهم و عزاداری در تکیه محله پدری

ساعت از هفت می گذرد
و می اندیشم که امروز هم ازدحام بیماران مجال خوردن چای را نمی دهد… .