برچسب: پری خوانی

چون سرو در میانِ سرودت مرا ببوس
چون عشق با تمامِ وجودت مرا ببوس
آوازی از ” نهفت ” بر آور خدای را !
آن گاه در فراز و فرودت مرا ببوس
برخیز و گر دگر طلبت خونِ سرخِ ماست
ای مرگ با لبانِ کبودت مرا ببوس
دیدی که حرفِ دولتِ بیدار، وعده بود
حالا که خوابِ عشق ربودت مرا ببوس
وَاز کارِ بسته گر طلبیدی گشایشی
حافظ به فالِ بسته گشودت ! مرا ببوس !
ای دوست در گلایه ندیدی مُرادِ خویش
پس دیگر از گلایه چه سودت ؟ مرا ببوس !

به دم کشیدن و تب کردن و بخار شدن
به آتشی که درافکنده ای دچار شدن
بیا که تابِ جوانان به جانِ پیران نیست
مرا دگر چه به این گونه بی قرار شدن ؟
کنون خزانِ خوشی میهمانِ تقویم است
چه حاجتی است به بارِ دگر بهار شدن ؟!
شکار ، قسمتِ آهویِ تیر خوردۀ ماست
و گرنه سگ که ندارد غمِ شکار شدن !
عبارتی که در آن پیشِ دوست بودن هست
غنیمتی است و گر پیشِ دوست خوار شدن
هر آن چه نقطه ز ایّام دیده آزار است
خوشا همیشه چو پرگار بر کنار شدن
تو را بدل به چه کرده است و لاجرم ما را
کلاهِ شعبدۀ روز و روزگار شدن ؟
” نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت ”
خوشا به معجزه ای این چنین نگار شدن
پزشک و شاعر و عاشق شدم ولی بس نیست
چه آرزوی بعیدی است شهریار شدن

نه چون مسعود سعدم دوخته اندر حصاری تنگ _
_ همه چشم امیدم را به دست روزگاری تنگ
دمی از عشق فارغ نیست این قیس بیابانی
دلم هر جا که باشم می شود با یاد یاری تنگ
مرا هرگز نبیند چشم تنگ روزگار آرام
مگر وقتی که باشم خفته در پیش نگاری ، تنگ
ز درد بی کسی این آه و حسرت می کُشد ما را
کسی وقتی که می گیرد کسی را در کناری تنگ
به نام من رصد شد اختری از عشق سر گردان
که می گردد به مستی تا قیامت در مداری تنگ
مرا چشم گشایش نیست آری عشق سلطانی است
که خواهد کرد روزی عرصه را بر هر چه داری تنگ

به اهل غار بگو یارِ غار از اینجا رفت
به رودخانه بگو آبروی دریا رفت
تمامِ شب به دلِ آسمانِ عشق رواست
تو ای ستاره بسوزی که ماهِ زیبا رفت
ز داغِ ما دلِ هفت آسمان کبود شده است
چگونه آه کشیدم که تا ثریا رفت ؟!
بَدا که وعدۀ دیدار دور بود و دراز
که یار شبنمِ گل بود و صبح فردا رفت
کسی که دیدۀ ما را تمامِ دنیا بود
ببین که رفت ولی با تمامِ دنیا رفت
دریغ با خط تقدیر بر مزار بشر
نوشته اند که تنها رسید و تنها رفت
شود هر آینه خود کرده را کنم تدبیر
ولی هر آن چه که از ما نبود بر ما رفت !
به شانۀ چمن افتاده است سرو چمان
پدر به دوشِ پسر رو به عرشِ اعلی رفت
سحر ز جذبۀ نوری ، بلند بالایی _
_ گرفت دامن خورشید را و بالا رفت