شعری از “عبدالوهاب البیاتی” با ترجمه ی امیرحسین الهیاری
“یافا! نعود الیک مع الحصاد و مع السنونو
و الربیع و مع الرفاق العائدین من المنان و السجون
و مع الضحی و القبرات و
مع الامهات…”
آه سرزمین “یافا”!
در گاهِ فصل درو همراهِ پرستو و بهار
همراه دوستانی که از تبعید و زندان باز میگردند
همراه میانه ی فراخ پیش از ظهر و چکاوک هایش
و همراه مادرانم
روزی به سوی تو باز خواهیم گشت…
همیشه انجام متفاوت ترین ها شاید در ابتدا کمی دشوار و دور باشد اما تأثیری عمیق و ماندگار دارد
البیاتی ها و نازک الملائکه ها و امثال اینها در هر فرهنگی که بودند و هرچند معاصر و نزدیک به عصر ما ولی با دایره اطلاعاتی ادبی امروزی ها کمی فاصله دارند و شاید نظر به آنها و آثارشان انجام یک کار بزرگ است.
ممنون از افکار بکرت