پروانه میپرسد پایان جهان کجاست…
به یادت نوشتند تاریخ غم را
به نامت گشودند خوان کرم را
به جز دست مولاییت کس نشاید
که برهم زند سفره های ستم را
قلمبارگان زر و زور و تزویر
که حرمت شکستند نون و قلم را
شکمبارگانی که پر کرده بودند
ز مردارها گورهای شکم را
ندانند این خیل حق ناشناسان
به جز منطق تیز تیغ دو دم را…
عکس : آریا عظیم نژاد
میخواهم از “عبدالله موحد” _اسطوره ی کشتی ایران بنویسم که دوبار سیاست گزاران ورزش آمریکا به صورت رسمی دعوتش میکنند که برود بشود سرمربی تیم ملی کشتی آمریکا ، برود بشود برنامه ریز و آموزگار تیم های پایه ی کشتی شان و نمیرود…. وقتی میپرسند چرا ، میدانی چه جوابی میدهد؟ میگوید نمیخواهم چیزی به “این ها” یاد بدهم که بعد با آن بروند ایرانی ها را زمین بزنند!
و حال خبر دار میشوم که دو تا فوتبالیست ! برای اینکه نروند در تیمی عربی که از قضا نام مجعولش “خلیج العربی”!!! است بازی کنند از مردم باج میلیاردی خواسته اند وگرنه میروند و بازی میکنند!!!
و من مانده ام حیران که برای دانستن معنی بعضی واژه ها آیا واقعا لازم است به فرهنگ لغت مراجعه کنیم؟؟؟ ها؟؟؟ مثلا همین “پفیوز”! 
شعری از “عبدالوهاب البیاتی” با ترجمه ی امیرحسین الهیاری
“یافا! نعود الیک مع الحصاد و مع السنونو
و الربیع و مع الرفاق العائدین من المنان و السجون
و مع الضحی و القبرات و
مع الامهات…”
آه سرزمین “یافا”!
در گاهِ فصل درو همراهِ پرستو و بهار
همراه دوستانی که از تبعید و زندان باز میگردند
همراه میانه ی فراخ پیش از ظهر و چکاوک هایش
و همراه مادرانم
روزی به سوی تو باز خواهیم گشت…